Hi Icarus,wanna go for a ride?

ΚΙΡΚΑΔΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Ο,τι ανεβαινει,κατεβαινει...καθε φαση,κατασταση ειναι καταδικασμενη να βιωσει την ακμη και την παρακμη της....

Ας δουμε καθε πιθανη κατασταση σαν ενα αδειο μπαλονι.Οσο πιο πολυ αερα του δωσουμε τοσο πιο ψηλα θα φτασει...στην πορεια μπορει να βρει εμποδια,αλλα στο τελος θα φτασει το μεγιστο υψος του...αλλα επειδη δεν ζουμε σε εναν αγγελικα πλασμενο κοσμο το μπαλονι χανει αερα και σιγα σιγα επιβραδυνει ωσπου στο μεγιστο ακινητοποιειται για λιγο και μετα αρχιζει να πεφτει ολο και περρισοτερο μεχρι να γειωθει!

Υπαρχουν και περιπτωσεις βεβαια που δεν αγγιζει το μεγιστο των προ'υ'ποθεσεων λογω κακων συνθηκων(καιρος,συναστριες,αναδρομος ερμης στην 3ο οικο,κτλπ)...κοινως "φρακαρει" και εμμονη σε καταστασεις που δεν εχουν κινηση,ζωη ή πιθανοτητες,συνηθως οδηγει στην σαπιλα...(Not good)

Ζενιθ και ναδιρ-ακμη και παρακμη-μεγιστο υψος και εδαφος-U και Uo....το δευτερο ειναι τοσο σιγουρο οσο και το πρωτο...αλλα σε εμας τους ανθρωπους ξινιζει το δευτερο και πολλες φορες ποναει....

Ειμαστε σαν τον Ικαρο στον μυθο του Δαιδαλου και του Ικαρου...

"Ο Ίκαρος όμως, γοητευμένος από την πτήση, παράκουσε την εντολή του πατέρα του να μην πετάει πολύ ψηλά για να μη λιώσει από τη ζέστη του ηλιου το κερι των φτερών, ούτε και πολύ χαμηλά για να μην λυθούν τα φτερά από την υγρασία της θάλασσας: πέταξε ψηλά με αποτέλεσμα να λιώσει το κερί και να αποκολληθούν τα φτερά, να πέσει στη θάλασσα και να χάσει τη ζωή του"(αποσπασμα απ'τον μυθο)

Γοητευομαστε απ'την πτηση,ενθουσιαζομαστε απ'τον καθαρο αερα,την θεα και θελουμε να παμε ολο και πιο ψηλα...


Ομως ξεχναμε το βεβαιο επακολουθο,με αποτελεσμα την πτωση...που κακα τα ψεμματα ποναει....ειδικα οταν ειναι ατσαλη...

Ολα σε αυτη την ζωη ειναι δανεικα και ερχεται η μερα που τα δινουμε πισω...αυτο ειναι το πιο δυσκολο πραγμα για ολους μας να αποδεχτουμε...

Αλλα οπως ειπε και μια "γλυκια" Ελληνιδα συγγραφεας δεν ειναι ο προορισμος αλλα το ταξιδι που μετραει....

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.